Dr. Tahir Tamer Kumkale
tamer@kumkale.net
|
Kitaplarımdan seçmeler...
Amazon'da kitaplarım
|
|
|
Bu yazımı Facebook'ta beğenmek veya bir arkadaşınıza göndermek (tavsiye etmek) için:
|
Avrupa Birliğine Uyum Yasaları için AKP Hükümetinin çabaları hız kazandı. Hayırlısı olsun. İnşallah başarırlar. Adamlar bizi almamak için bin bir dereden su getirip-götürürken sonu ne olacağı belli olmayan maceraya dört elle sarılmalarını anlamak mümkün değil.
Hafta içinde AB Dönem Başkanlığını yürüten Yunanistan’ın yönetiminde yapılan Selanik Zirvesinde Türkiye bir şamar daha yedi. 25 AB ülkesine 2007’de ilave olarak gelecek Romanya ve Bulgaristan’ın ardından sıra Türkiye’ye gelecek diye bekleniyordu. Fakat bu defa da araya parçalanan Yugoslavya’ artık devletleri ile Arnavutluk’ un üyeliği gündeme getirildi.
Adamlar her defasında yeni bir senaryo yaratmanın ve Türkiye’yi aralarına almamak için yeni bir şey bulmanın uzmanı olmuşlar. Ve bunu da çok iyi başarıyorlar.
Konumuz AB değil. Konumuz son günlerde toplumun bütün kesimlerinde en çok konuşulması gereken, fakat nedense büyük bir suskunluk içinde karşıladığımız İKİZ YASALAR.
Bu yasaların AB ile ilişkisi ise, AB konusunda her istenilene incelemeden, irdelemeden, getirip- götüreceklerini tartışmadan EVET deme alışkanlığı sonucunda TBMM’den sessizce geçirilmiş olması.
EVET BİZ; AB üyeliğimiz yolunda hiçbir engel tanımadan istenilen hususlar hakkında her türlü tavizi vermeyi alışkanlık haline getirdik. Teslimiyetçi tavrı; “belki birilerinin hoşuna gider”diye milli politika haline soktuk. Bunun sonunda devletimizin bekası ve Türk Toplumu’ nun huzur ve güveni için yaptığımız büyük yanlışlık konusunda da şimdi susarak olayın üzerinin küllenmesini bekliyoruz. Oysa bu konunun üzerinin küllenmesini beklemeye tahammülü yok.
TBMM'de kabul edilen ve onaylanmak üzere Cumhurbaşkanlığı'na gönderilen 'İkiz Sözleşmeler' diye anılan 'Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklar Sözleşmesi' ve 'Medeni Siyasi Haklar Sözleşmesi' başlıklı uluslararası sözleşmelerin akıbeti hakkında Sayın SEZER’ İN kararını bekliyoruz.
Bu sözleşmelerin kanunlaşması ile yıllardır ülkemizi Anarşi ve Terör örgütlerinin faaliyet gösterdiği bir savaş arenası haline getiren dış güçler çok sevinecekler. Çünkü artık eskisi gibi yorulmayacaklar. Şimdi, düne kadar gayri kanuni yollardan hayli zorlanarak yürüttükleri faaliyetlerini Uluslararası yasalar ve bizim kendi koyduğumuz İKİZ YASALAR vasıtasıyla çok daha kolaylıkla yerine getirecekler. Yani, bizim yasalarımıza dayanarak, yasal yolları kullanarak ülkemizi yeniden terör cehennemine çevirebilecekler.
Peki bir devlet böyle bir kötülüğü kendi kendine yapar mı? Devlet kendi bindiği dalı göz göre göre keser mi?
Yetmiş milyonu temsil eden Atatürk’ün kurduğu kutsal TBMM’ de görev yapan temsilcilerimiz bilerek ve isteyerek böyle bir hata yapabilirler mi ? Bunların cevaplarını bulmamız çok zor.
Toplumsal bir cinnet geçiriyor olmalıyız. Asmalı Konak’ dizisindeki Bahar’ın kanser olmasını günlerce tefrika eden boyalı basınımız ile reyting yarışında geri kalmamak için her yolu deneyen tele voleci görsel medyamızdan çıt yok. Sanki bu ülkede yaşamıyorlar? Sanki bu kanunların verdiği imkanlarla ülkede meydana gelebilecek olaylar onları etkilemeyecek ? Anlaşılır gibi değil.
Ben, bilgi ve tecrübem dahilinde anlayabildiklerimi anlamak istemeyenlere anlatmaya çalışacağım. İKİZ YASALAR konusu yeni değil. Tam 37 yıllık bir mazisi var. Bu milletin seçtiği vekiller bu yasaların ardındaki tehlikeyi görmüşler ve tam otuz yedi yıldır kabul etmeyerek büyük bir hizmet yapmışlardır. İşte tam otuzyedi yıl bekleyen “ Siyasi ve Medeni Haklar” ve “Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklar” başlıklı uluslararası sözleşmeler AKP ve CHP Milletvekillerinin oylarıyla 4 Haziran 2003 günü jet hızıyla kanun haline getirildi. 37 yıl bekleyen sözleşmeler 37 dakikadan daha az bir zamanda TBMM’de onaylandı.
İşin garip ve tehlikeli yönü de aralarında bakanların da bulunduğu milletvekillerinin çoğunun yaptıkları işten ve getireceği vahim sonuçlardan haberleri dahi yok. Detayına girmeden bu iki yasanın getirdiklerini birkaç cümle ile özetleyelim;
Yıllardır meydanlarında atılan “HALKLARA ÖZGÜRLÜK” sloganlarıyla kan gölüne çevrilen ve amansız bir kardeş kavgasının içine sokulan ülkemizde kabul edilen bu iki yasanın ilk maddeleri; “Bütün halklar kendi kaderlerini tayin etme hakkına sahiptirler” ibaresiyle başlıyor. Sanırım bu tek cümle dahi kanunların içeriği hakkında yeterli bilgiyi veriyor.
Bu yasalar; ülkemizde yaşayan halklara, her türden etnik topluluklara, mezheplere, farklı toplumsal kökenlere, tarikatlara, cemaatlara ve yerel gruplara kendi statülerini özgürce tayin etme hakkı veriyor. Türkiye Cumhuriyeti Devleti de imzaladığı Uluslar arası sözleşmelerle tanıdığı bu hakları, yani “halkların kendi kaderini tayin hakkını” ve diğer hakları uygulamaya geçirmek için gerekli düzenlemeleri yapmayı açıkça taahhüt ediyor.
Sadece bu kadarıyla baktığımız zaman dahi bu yasalarla; ülkemizde yıllardır büyük mücadele verdiğimiz, binlerce şehit verdiğimiz BÖLÜCÜLÜK FAALİYETLERİNE uluslararası hukuk açısından, her alanda destek veren bir hukuki zemin sağlanmaktadır. Üniter Türkiye’yi öngören Türkiye Cumhuriyeti Anayasası adeta geçersiz kılınmaktadır.
11 Eylül saldırısından sonra dünyayı yeniden yapılandırma iddiası ile yola çıkan ABD, hiçbir uluslararası hukuk kuralını tanımadan önce Afganistan’ı sonra da Irak’ı işgal etmiştir. Oysa ABD’nin bu iki ülkede değiştirmek için savaş açtığı Taliban ve Saddam rejimlerini bizzat kendisinin yarattığı bütün dünya kamuoyu tarafından bilinmektedir.
İşte İKİZ YASALAR, ABD veya O’nun gibi davranabilecek diğer süper güçlere hem uluslararası ve hem de milli kanunlar çerçevesinde önemli bir imkan daha sağlamaktadır. Yapacakları ülkeleri içeriden fethetme faaliyetini yasal hale getirmektedir.
Bir bakıma ülkemizi yıllarca derinden etkileyen BÖLÜCÜ TERÖRE yapılan uluslar arası dış destek yasal hale getirilmektedir. Buna evet demek, bunu kabul edebilmek terörden çok çekmiş milletimiz için kolay değildir.
Bu yasalar Yugoslavya’nın parçalanması sürecinde başarıyla denenmiş ve bu ülke insanları birbirleri ile kıyasıya çarpışarak bölünmüştür. Şimdi bu örnek ortada iken Türkiye’de benzeri bir faaliyetin kolaylıkla organize edilebileceği bir zemin meydana getirilecektir.
Hiç hesapta yokken ve yıllarca bekletildikten sonra birdenbire Türkiye’nin gündemine gelen İkiz Sözleşmelerin Meclise sevk tarihleri de oldukça dikkat çekicidir. Abdullah Gül Hükümeti birinci sözleşmeyi, ABD’nin Irak’a saldırı hazırlıklarını yoğunlaştırdığı 23 Aralık 2002’de TBMM’ne sunmuştur. İkinci sözleşme ise ABD’nin Irak işgalini tamamlamasından hemen sonra 25 Nisan 2003 günü gönderilmiştir. Burada sanki, Türkiye tarafından ,” Ey ABD, sen büyüksün. Sen güçlüsün. Senin her şeye gücün yeter. Bak biz kendi elimizle gelip bizi dövmen için eline sopa veriyoruz.” denilmek istenmiştir.
Şimdiye kadar geçen 37 yılda hiçbir Cumhuriyet Hükümeti’nin bütün baskılara rağmen cesaret edip Meclise sunamadığı bu iki uluslararası sözleşme AKP tarafından sessiz sedasız ve bu defa Atatürk’ün kurduğu CHP’nin de desteğini alarak 4 Haziran 2003 günü kanun haline getirildi.
Her iki yasanın en tehlikeli maddesi birinci Maddeleridir. Bu madde; “Bütün halklar kendi kaderlerini tayin hakkına sahiptir. Bu hak vasıtasıyla halklar kendi siyasal statülerini serbestçe tayin edebilir ve, ekonomik, sosyal ve siyasal gelişmelerini serbestçe sürdürebilirler. Sözleşmeye taraf bütün Devletler, kendi kaderini tayin hakkının gerçekleştirilmesi için çaba gösterir.” şeklindedir.
Yani bununla sadece ülke içindeki değişik millete mensup vatandaşlara değil, kendini bu topluma entegre edemeyen bütün topluluklara halk statüsü verilerek kendi siyasi kaderini tayin hakkı tanınmaktadır.
Demek ki (X)Topluluğu ; bir araya gelip “Ey Türkiye Cumhuriyeti. Biz seni istemiyoruz. Biz bu topraklarda (Y) adı ile ayrı bir devlet kurmak istiyoruz.” Veyahut ta; “Biz seninle yaşamak istemiyoruz. Biz (Z) devletine bağlanmak istiyoruz. Şimdi gel bize yardım et ve bu işimizi yasalara uygun şekilde kolaylaştır” diyebilecektir.
T.C. Anayasasının “Siyasi Haklar ve Ödevler” başlıklı “Dördüncü Bölümü” 66 ncı Maddesinde Türk Vatandaşlığı tarif edilmiştir. Buna göre; “Madde-66. Türk Devletine vatandaşlık bağı ile bağlı olan herkes Türk’ tür. Türk babanın veya Türk ananın çocuğu Türk’tür."
Kanaatime göre, bu madde ortada iken bu iki kanunun apar topar TBMM’ den geçmesi son derece tehlikeli bir durum yaratmaktadır.
Gazi Mustafa Kemal Atatürk daha 1930’larda “Türkiye Cumhuriyetini kuran Türkiye Halkına Türk Milleti denir. Türkler demokrat, hür ve mesul vatandaşlardır. Türkiye Cumhuriyetinin kurucuları ve sahipleri bizzat kendileridir” derken bu günleri aklına bile getirmemiştir.
Bölgede güçlü bir Türkiye’nin varlığını istemeyen dış güçlerin eline verilen imkanlar bununla da sınırlı değildir. Sözleşmenin ikinci maddesinde; “Bu Sözleşmeye Taraf her Devlet, bu Sözleşmede tanınan... kendi toprakları üzerinde bulunan ve egemenlik yetkisine tabi olan bütün bireyler için güvence altına almayı bu ve haklara saygı göstermeyi taahhüt eder.” denilmektedir. Devamla; “Sözleşme ile tanınan hakların, ırk, renk, cinsiyet, dil, din, siyasal ya da başka fikir, ulusal ya da toplumsal köken, mülkiyet, doğum ya da başka bir statü bakımından herhangi bir ayrım gözetilmeksizin uygulanacağını” kesin bir dille açıklamaktadır.
Bu şekilde ülkede mevcut, mezheplere, tarikatlara, cemaatlere, aşiretlere, yerel gruplara da kendi statülerini özgürce geliştirme hakkı tanınmaktadır. Çünkü bunların hepsi dinsel ve toplumsal köken kapsamı içinde mütalaa edilmektedir.
Bunun açık anlamı şudur; Bu maddelere dayanarak her hangi bir kişi, herhangi etnik grubun, mezhebin veya tarikatın üyesi olduğunu öne sürebilecektir. Ve bu gruba özgü “siyasî, kültürel, sosyal ve ekonomik özgürlük” hususlarında kendilerine ayrıcalık verilmesini isteyebilecektir.
Yasaya göre kendilerine yardımcı olacağını taahhüt eden Türkiye Cumhuriyeti’nin bu uygulamaları gerçekleştirmediğini görürse, konuyu uluslararası zeminlere taşıyarak yardım alabilecektir. Bunun adına demokrasi diyorlarsa. Öyle diyorlar. Bu demokrasinin Türkiye’yi bindiği dalı kesen adam durumuna düşüreceği açıkça görülmektedir.
İkiz Kanunların yürürlüğe girmesi ile irticai kesimin yıllardır sürdürdükleri ‘her cemaat kendi hukukunu yaşasın’ şeklindeki akıl dışı talepleri de kabul edilmiş olacaktır. Denilebilir ki; Türk hukuk sistemi yerine etnik grupların, cemaatlerin, tarikatların hukuku geçecektir. Atatürk’ün Türkiye’sinde bu mümkün olabilir mi ? Elbette hayır.
Yasalara göre diğer bir bölünme imkanı da ekonomik alan kullanılarak sağlanmıştır. Ekonomik, Sosyal, Kültürel Haklara İlişkin Sözleşmenin 1inci Madde, 2 nci Fıkrasında “ Bütün halklar, ... kendi doğal zenginlik ve kaynaklarından özgürce yararlanabilirler. Bir halk, hiçbir durumda, kendi varlığını sürdürmesi için gerekli olan kendi olanaklarından yoksun bırakılamaz.” denilerek, milli ekonomide olması gereken bütünlük kavramı kaldırılmaktadır.
Buna göre, yurt sathına yayılmış olan ve 70 milyonun malı olan ekonomik değerler Türkiye halklarının yaşadıkları bölgelere göre ekonomik parçalara bölünmektedir. Milletin tamamının ekonomik ihtiyaçlarının yerini yerel ve etnik çıkarlar alması gibi bir durum ortaya çıkmaktadır. Bunun telaffuz edilmesi dahi korkunçtur. Trakya ayçiçeğini sadece kendisi için kullanmak isterken, Raman Dağındaki petrolden sadece Batmanlı vatandaşlarımız istifade edebilecektir. Bunu düşünmek dahi abesle iştigaldir.
Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün bütün insanlığı kucaklayan aşağıdaki görüşlerini bir kalemde silip atan bu düşüncenin mantığı gerçekten ürkütücüdür.
“Milletler yerleştikleri toprakların gerçek sahibidirler. Ancak o topraklarda insanlığın da temsilcisi olarak bulunurlar. Oradaki kaynaklardan kendileri faydalanırken bütün insanlığı da faydalandırmakla yükümlüdürler.-1938-”
İkiz Yasalar, 37 yıldır rafta bekletilen iki adet uluslararası sözleşmeyi Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın da üzerine çıkartmaktadır. Anayasanın; Cumhuriyetin temel esaslarına, devletin ve milletin bütünlüğüne ilişkin bütün hükümlerine aykırı bir düzen önermektedir. Bu sözleşmelerle yurttaşlarımıza getirilen yeni hiç bir hak olmadığı da görülmektedir. Sadece bugüne kadar ülke varlığını ve bölünmez bütünlüğünü tehdit eden eylemleri ( uluslararası terörizm hareketlerini ) yasal himayeye kavuşturmaktadır.
Siyasi ve Medeni Haklar Sözleşmesi’ne göre anayasal organların dışında yeni bir “Denetim Organı” da oluşturulmaktadır. Bu organ vasıtası ile isteyen halklar, cemaatlar, tarikatlar Türkiye Cumhuriyeti aleyhinde uluslararası mahkemelere dava açabileceklerdir. Bunu kabullenmek çok zordur.
Bu yasaların ülke birlik ve beraberliğini sağlayan temel yasaları kökten sarstığını ve bölücülerin menfaatleri doğrultusunda uygulamalara açık olduğunu söyleyebiliriz. Her iki sözleşmenin detaylı incelenmesi ile daha pek çok gizli kapaklı faaliyetin bu yasalar vasıtasıyla açıkça yapılabileceğini de görebiliriz.
Sonuç olarak; Günümüzde Türk Milleti milletçe küreselleşme faaliyetleri karşısında büyük bir milli direnç göstermektedir. Milletimiz Küreselleşme örtüsü altında planlı olarak kaybettirilmeye çalışılan milli değerlerimizi yeniden keşfetmekte, onlara sıkıca sarılmanın heyecanını yaşamaktadır. Geçen haftaki Asmalı Konak ile ilgili değerlendirmemde bu konuda bazı gelişmelere yer vermiştim.
İşte bütün bu güzellikler olurken yangından mal kaçırırcasına çıkartılan bu iki kanuna ilişkin mantıki gerekçeleri bulmakta zorlanıyorum. AKP yönetiminin mutlaka söylenecek mantıkî bir gerekçeleri vardır diyorum. Ama ben bulamıyorum. Türkiye Büyük Millet Meclisi gibi kutsal bir müessesenin de ülkeyi esarete ve dağılmaya sürükleyecek böyle yasaları kabul etmesine bir anlam veremiyorum. TBMM kurumsallaşmış ve çok ciddi görevleri başarmış bir müessesedir. Bu Kurumu kişiler değil kurallar ve sistemler yönetmektedir. Böyle bir yanlışa alet olunmasını da kabul edemiyorum.
TBMM yönetimi başta olmak üzere yürütmenin sorumlu isimlerini halkı İKİZ YASALAR konusunda bilgilendirmeye davet ediyorum.
Neden ve Nasıl bu sözleşmeler kanunlaştırılmıştır? Biz yanlış düşünüyorsak. Lütfen doğrusunu açıklayın ve bizleri bilgilendirin. Ben düşünen bir Türk Vatandaşı olarak çıkarılan bu kanunları Türkiye Cumhuriyeti Devletine yapılmış büyük bir yanlışlık olarak değerlendiriyorum. Bu değerlendirmelerimde inşallah yanılmışımdır. “ Ben abartıyorum. Gözümde büyütüyorum.” Demek istiyorum. Hatalı bir değerlendirme yaptığıma kendimi inandırmak istiyorum. Ama inandıramıyorum. Otuz yıl ülkemin güvenliği için hizmet vermiş, kafa yormuş bir kişi olarak çıkış yolu bulamıyorum.
Milli devleti bütün temel kuralları ile reddeden ve üniter Türk Devletinin yasal olarak bölünme sürecini başlatacak bu yasaları çıkartan AKP Hükümetinin ve TBMM’nin bir kere daha çıkan yasaları gözden geçirmesini arzu ediyorum.
Şimdi bütün gözler Cumhurbaşkanı Sayın SEZER’ dedir. Cumhurbaşkanının bugüne kadar uygulamalarını dikkate aldığımda bu yasaları onaylamasının mümkün olmadığını görüyorum. Tarihi görevini yaparak bu yasaları bir daha önüne gelmeyecek şekilde geri göndereceğine inanıyorum. Umuyorum.
Bu hayati konu hakkında ilk andan itibaren büyük bir mücadele veren İP Genel Başkanı Sayın Doğu Perinçek’i kutluyorum. Kıllarını kıpırdatmadan bu önemli olayda sessiz kalmayı hüner sayan Siyasi Partilerimizi halkımıza şikayet ediyorum.
Dr. Tahir Tamer Kumkale
24 Haziran 2003 Salı |
|
|
